Do 19. veka gotovo u celoj Evropi deca su nosila odela odraslih, pa se ni u srpskoj tradicionalnoj kulturi dečjem odevanju nije pridavala posebna pažnja. Novorođenčad su povijana u četvrtaste pelene od grubog kudeljnog, lanenog ili pamučnog platna. Po hladnom vremenu dečacima je stavljana šajkača, a devojčicama marama od domaćeg platna ili vuneni šal. Od trenutka kad bi prohodalo, pa do polaska u školu, dete je nosilo dugu košulju ili haljinu, gaće, čarape, prsluk, pojas i kapu, odnosno maramu za devojčice.

Nošnju, materijala i kroja sličnog onom koji su nosili odrasli, karakterisao je bogati vez, sa kombinacijom biljnih i geometrijskih motiva. Nošnja za dečake šivena je uglavnom od tamnog sukna i bila je slična nošnji odraslih muškaraca. Žensku dečju nošnju činile su vezena košulja od srpskog platna, vunena tkana suknja, kecelja, jelek od somota sa gajtanima i šljokicama, marama i opanci. Nošnja ženske dece, više nego muška, prihvatala je evropske odlike.

Nažalost, likovnih predstava o srpskoj dečjoj nošnji iz 19. veka nema mnogo. Likovni izvor za dečju nošnju početkom 19. veka jesu crteži G. Vujića u njegovom delu „Putešestvija po Serbiji". Bolju sliku o njoj dao je sredinom 19. veka u nizu portreta slikar Arsenije Petrović iz Bele Crkve, a donekle i Uroš Knežević.