Miljkov manastir je jedan od devet koji se nalaze na desnoj obali reke Velike Morave i svi zajedno predstavljaju celinu koja se naziva resavska Sveta Gora. To su sledeći manastiri Tomić, Jaković, Radošin, Ivković, Dobreš, Devesinje, Zlatenac, Bukovica.

Poslednja četiri manastira su u ataru sela Gložani. Aktivni su Bukovica i Zlatenac. Manastir Dobreš je obnovljen i nalazi se na 1.8 km jugoistočno od manastira Miljkovo. Od manastira Devesinje vidljivi su samo tragovi nekadašnjeg postojanja.

Miljkov manastir je svoje sadašnje ime dobio u drugoj polovini 18. veka, raniji naziv je bio Bukovica. Nije poznato ko je podigao manastir Bukovica, ali prvi pisani dokument o njemu datira iz 1374. godine. Te godine knez Lazar svojom hrisovuljom (poveljom) daruje metohe manastiru Ravanica, između ostalih pominje se BOUKOVICA BROD NA GLOŽANEH NA MORAV.

Postoje tumačenja da je manastir podigao Despot Stefan Lazarević, ali to je više pretpostavka, a manje istorijska činjenica.

Ima istorijskih podataka koji govore da je u manastiru Bukovica oko 1420. god. radila manastirska prepisivačka škola za prepisianje starih knjiga.

Posle pada Srbije, Turci su 1467. godine izvršili popis stanovništva u kome se pominje i manastir Presveto Vavedene i selo Gložane. Neosporno je da je reč o manastiru Bukovica.

U vreme turske vladavine u 16. i 17. veku, nema pisanih podataka o manastiru.

U vreme austrijske okupacije Srbije, na jednoj austrijskoj geografskoj karti ucrtan je manastir Bukovica.

Pretpostavlja se da je ponovnom okupacijom od strane Turske, manastir porušen i spaljen.

Godine 1787. manastir obnavlja Miljko Tomić, trgovac iz Gložana, po kome dobija sadašnje ime Miljkov manastir. Miljko je u starijim godinama živeo u manastiru, tu se upokojio i sahranjen je u porti manastirskoj.

Od 1787. godine pa na dalje, preko Miljkovog manastira održavana je veza sa ustanicima Koče Anđelkovića (Kočina krajina-Frajkorski rat).

Godine 1793. na osnovu turskog fermana, resavski knez Petar Jakovljević iz Gložana izabran je za vrhovnog kneza dvanaest srbskih nahija. On je počeo sa obnavljanjem manastira jer su ga Turci posle pada Kočine Krajine za odmazdu spalili.

U to vreme, krajem 18. veka, u manastir dolazi sveštenik Miljko Ristić iz Lapova i veoma intenzivno i delotvorno nastavlja sa već započetom obnovom manastira. U ovom periodu obnavlja rad i manstirska škola za opismenjavanje i obrazovanje budućih pisara, učitelja, popova.

Ovu školu je, u ranijem periodu, završio i vojvoda Stevan Sinđelić oko 1780-85. godine dok je kao mladić živeo i radio na imanju kneza Petra u Gložanu.

U periodu priprema za Prvi Srbski Ustanak, Miljkov manastir postaje mesto okupljanja resavskih i šumadijskih ustanika.

Godine 1803. u manastiru se sastaju nahijske starešine i za vođu ustanaka biraju kneza Petra, ali on to odbija.

Godine 1808. u znak zahvalnosti, Miljkov Manastir dobija od Karađorđa na poklon crkveno zvono na kome je pisalo: ''liveno za vlade Verhovnog Vožda naroda Serbskog Georgija Petroviča''. Godine 1830. zvono je skinuto i odneto u Kragujevac i bilo je prvo zvono koje je zazvonilo u slobodnoj Srbiji, kasnije je poslato u manastir Ravanica. Od kneza Miloša, manastir Miljkovo je kasnije dobio novo zvono.

Slomom Prvog Srbskog ustanka, manastir je za odmazdu opljačkan i spaljen.

Oko 1820. godine manastir je delimično obnovljen i nastavlja sa duhovnim radom.

Sadašnji put za manastir, pored stene, prosekao je pop Staniša Aleksić iz Crkvenca. Bio je učenik manastirske škole i učesnik 1. i 2. Srbskog Ustanka, sahranjen je sa južne strane crkve.

Godine 1856. izvršena je znatnija obnova manastira, pod rukovodstvom igumana Hadži Pantelejmona, rodom iz Gložana. Sadašnja građevina crkve je iz tog perioda. Od te obnove pa nadalje počinje uspon manastirskog života.

Oko 1900. godine napravljen je kameni zid čiji su ostaci na jugoistočnoj steni manastira.

Godine 1926. u manastir su došli ruski emigranti – monasi, na čelu sa jeromonahom Amvrosijem Kurganovim. Manastir je duhovno i materijalno obnovljen.

Godine 1952. manastir je pretvoren u ženski opštežiteljni manastir. Prva nastojateljica bila je najpre monahinja, a od 1967 godine igumanija Dorotea. U ovom periodu manastir je dobio i današnji izgled. Godine 1968. je završen sestrinski korpus sa južne strane, godine 1996. trpezarija u nastavku sestrinskog korpusa, godine 1999. završen je konak za goste. Od 2003. traje obnova metoha Dobreš.