Današnji praznik je u crkvenom kalendaru upisan crvenim, slovima: Sveti Sava prvi arhiepiskop srpski. No, Svetog Savu ne praznuje samo crkva. NJegov kult je duboko ukorenjen u svekolikom srpskom narodu, svetkuju ga mnoge zanatlije, a ustanovljen je i za školsku slavu.

Nije Sveti Sava, koji je okončao život u nedelju, 14. januara 1235. godine u bugarskom gradu Trnovu, značajan za pravoslavnu srpsku crkvu kao njen prvi arhiepiskop, već, kudikamo više od toga, kao njen utemeljivač i tvorac one religijske posebnosti koja se naziva svetosavskimpravoslavljem. Pri tome se ne sme zapostaviti i njegova politička, diplomatska i državnička uloga koju je nezamenjivomudroodigrao,doprinevši zasnivanjuuspona srpske srednjovekovne države.Osnivač lečilišta ustrojitelj manastirskog žića i zakonopravila za bratiju, Sveti Sava je ustanovitelj škola i pokretač književnog preporoda u nas. Rečju, prvo ime naše kulture za dugi niz vekova. Ako se može braniti pretpostavka da je nemanjićka Srbija, da nije bilo zlosrećne najezde Osmanlija, bila predodređena da se na njenom tlu odigra sudbonosni civilizacijski preokret, kakav se kasnije zbio u Evropi pod nazivom renesanse, onda ta pretpostavka, ne bez razloga, ima uporište u veličanstvenom delu Svetog Save.

Od pastira u najvrletnijoj zabiti, i inokosnih žena u mukotrpnom siromaštvu, do većih središta i mesta ljudskog okupljanja, na ovaj ili onaj način, održava se, živa i podsticajna, legenda o prisustvu i podučavanju ovog svetitelja. U spomen njegovog prosvetiteljskog rada, Svetog Savu su, kao zaštitnika svojih zanata, čiju im je veštinu otkrivao, svetkovali užari, mutavdžije, opančari i obućari.